Θνητός βαθιά 

Σωτήριος Κώστα Θεοχαρίδης

εικόνα από: Νοσταλγία Ταρκόφσκι

Κρατούσε κρυμμένα το βάρος, σμιλεύοντας το μαζί στην τύχη και στην ανάγκη. Δεν συγχωνευόταν απλουστευτικά. Στα φανερώματα του ανθρώπου του ήταν καθαρός, και ντυμένος στα καλά, νυμφεύεται τον άνθρωπο. Τόσο  συντροφική η σαφήνεια του να μιλήσει και να πεθάνει με όνομα ωραίο, σαν αξίωμα. 
Επαφίεται στα καρφιά του θεού σου, στην φυσιογνωμία του και την επιστροφή στην τραγική του αίσθηση που δεν αφορά τον νέο λόγο των όντων.
Είναι άσκημο το στόλισμα και άσκημη η αιτία αυτού του κόσμου που αυτονομείται στον φόβο και στις απειλές των μορφών του, από συλλήψεις αφηρημένες. Εν ονόματι της σύγχρονης υλικής αισιοδοξίας, δουλέμποροι αναστηλώνουν συνδιαλλαγές απελευθερίας με το πλήθος. Υπάρχει μια εμπεδωμένη προστασία με τις καινούργιες συνήθειες των λέξεων να φτάσουν ως το τέλειωμα της γλώσσας τους, υμνώντας-το.
Εστερήθηκε πολλά και επέλεγε το θάνατο έναντι της εξορίας. Δεν ήταν ανίδεος ο παραδοσιακός άνθρωπος. Και να ήταν «χωλός» και «πένης», δεν ντρεπόταν, ονειρευόταν. Δεν είναι το άπειρο ον. Δεν ζούσε μόνος και πύκνωνε η ζωή του. Έκλωθε αδιάντροπα το βλέμμα στις καρδιές τείνοντας τα χέρια.
Γίνηκε μάρτυρας της γης. 
Γερνούσε τους φόβους, πεποιημένα τους στρογγύλευε.
Παιδευμένα βύζαινε στην ψυχή του, νεκρούς και ζωντανούς. Μεγάλη συμφορά και πράξη ακάθαρτη να φύγεις στο τέλος σου χωρίς καλοσύνη και ανδροπρέπεια, να εκπέσεις στην υπόθεση του πράγματος.
Στον κόρφο της παλίρροιας πλάσματα της αφής, αγαπιούνται στον πόνο.

____
Ο Σωτήριος Κώστα Θεοχαρίδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Τμήμα Νομικής, Διευθυντής του Ινστιτούτου Επικοινωνιακών και Κοινωνικών Ερευνών και Συντονιστής του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών: «Επιστήμες της Επικοινωνίας» του Πανεπιστημίου Frederick στην Κύπρο - Συγγραφέας.

Πρόσκληση

Η «Αορτή»* Πάτρας καλεί σε μια λογοτεχνική άμιλλα διηγημάτων μικρής φόρμας (flash fiction) με θέμα «Μάσκα και Πρόσωπο».

Τα μικρά διηγήματα, γραμμένα στην ελληνική γλώσσα, δεν θα ξεπερνούν τις 1200 λέξεις, και δεν θα έχουν εκδοθεί ή δημοσιευθεί σε περιοδικό, βιβλίο ή άλλο μέσο, έντυπο ή ηλεκτρονικό. Τα κείμενα θα κατατεθούν σε ηλεκτρονική μορφή, στην ηλεκτρονική διεύθυνση flashfictionaortipatras@gmail.com σε αρχεία τύπου doc, docx, ή rtf, με γραμματοσειρά Times New Roman, μεγέθους 12 στιγμών, παράγραφο με εσοχή πρώτης γραμμής και διάστιχο 1,5. Το αρχείο θα περιέχει μόνο το κείμενο με τον τίτλο του. Στο σώμα του μηνύματος (email) και μόνο σε αυτό, θα αναφέρεται απαραίτητα το πραγματικό όνομα και επώνυμο του/της συγγραφέα, καθώς επίσης το τηλέφωνο και η ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας.

 Λήξη υποβολής των κειμένων 20 Φεβρουαρίου 2021.

Η κριτική επιτροπή θα προβεί σε επιλογή με βάση τη λογοτεχνική αξία των κειμένων. Τα επιλεγμένα κείμενα (10-20) θα αναρτηθούν στην ιστοσελίδα aortipatras.blogspot.com και θα συμπεριληφθούν σε μελλοντική ειδική έκδοση (έντυπη ή ηλεκτρονική).

Την κριτική επιτροπή αποτελούν οι λογοτέχνες:
Σπύρος Λ. Βρεττός, Σωκράτης Σκαρτσής και Έρση  Σωτηρόπουλου

  *Η «Αορτή» είναι μια πολιτισμική συλλογικότητα της Πάτρας. Η ταυτότητά της περιγράφεται στο «Μανιφέστο» του ιστολογίου της  (aortipatras.blogspot.com)

____
Artist Andrea Kiss 

 Προσωπική Μυθολογία Νο 212

 του Ιωάννη & Κοψίνη

Έφτασα στην ώρα μου. Ήξερα πως θα έφταναν και άλλοι μετά από εμένα χωρίς να χρειαστεί να μετρήσω όλους αυτούς που βρίσκονταν ήδη στο δωμάτιο. Οι τοίχοι ήταν λευκοί, άδειοι, χωρίς τίποτα να προσβάλει την κάτασπρη επιφάνειά τους. Το ύψος τους ήταν αφύσικα μεγάλο . Σου έδιναν την αίσθηση ότι ο χώρος είχε ταχθεί να γίνει ναός. Να επιμηκυνθεί ως το άπειρο τ ουρανού εκπληρώνοντας την υπόσχεση της συνάντησης με κάποιο θεό. Στο κέντρο του δωματίου , όλο κι όλο, ένα τεράστιο τραπέζι. Πλησίασα τον τοίχο και όταν τον άγγιξα το λευκό του άρχισε να ξεθωριάζει, να γίνεται διάφανο και να μου αποκαλύπτει το φθινόπωρο που ξεδιπλωνόταν έξω από το σπίτι. "Μια τεράστια τζαμαρία ή απλά μια εικονική προβολή;" , αναρωτήθηκα. Οι αμέτρητοι κέδροι, οι σφένδαμοι, οι κόκκινες δρύες και τα καναδέζικα πλατάνια που κατέκλυζαν τους λόφους μπροστά μου έδειχναν ν αδιαφορούν για την απάντηση. Τα φύλλα τους , επιστρέφοντας στους κορμούς τους τελευταίους χυμούς τους, σιγόκαιγαν σε μια χρυσοκόκκινη φωτιά. Τα χρώματά τους θα μεθούσαν σε λίγο από την ίδια τους τη λάμψη και θα στροφιλίζονταν μέχρι να φτιαχτεί ένας τεράστιος λευκός κύκλος - ο χειμώνας που πλησίαζε.
Οι χαμηλόφωνες συζητήσεις διεκόπησαν και κατάλαβα ότι μπήκε στο δωμάτιο.
Δε χρειάστηκε να γυρίσω το κεφάλι μου. Μπορούσα να δω την ανάσα που έβγαινε από τους πόρους των ποδιών της ν αχνίζει για μικρές στιγμές το γυαλί του λουστραρισμένου πατώματος. Έκρυβε με τα χέρια τα μικρά της στήθη και ο νότος των μαλλιών της ίσα που άγγιζε τους ώμους της.
Ξάπλωσε στο τεράστιο τραπέζι που το μέγεθός του την έκανε να φαίνεται ακόμα πιο μικροκαμωμένη.
Η καλογυαλισμένη επιφάνειά του από ξύλο κερασιάς και γαλάζια εποξική ρητίνη θα ΄χει φιλοξενήσει πολύ πιο πλούσια γεύματα , σκέφτηκα, καθώς το τραπέζι γέμιζε ένα γύρο από τους προσκεκλημένους.
Κρατούσε τα μάτια της κλειστά και μισάνοιχτα τα χείλη.
Ο ήλιος που άναβε στο στόμα τους κάθε που άγγιζαν το δέρμα, έκαιγε τη σάρκα της.
Η γλώσσα τους έπαιρνε την ανάσα τους και την έκανε άναρθρες υγρές λέξεις , νανουρίσματα που νάρκωναν το κρέας . Τα δόντια τους μπήγονταν στη παραδομένη σάρκα και την ξέσκιζαν μέσα σε μικρές συγχρονισμένες διφωνίες αναστεναγμών και βογγητών. Σε κρυφές συμφωνίες ευχαρίστησης και πόνου. Σε μια ακόμα απόδειξη ότι από την ίδια μήτρα ξεβράζονται τα πάντα.
Η κάψα μέσα της ξέσπαγε σε υγρές εκρήξεις φωτιάς που ξεχύνονταν ανάμεσα στα πόδια της , γλυστρούσαν στο τραπέζι και κυλούσαν στο πάτωμα .
Ξύλο ελιάς . Πως δεν το πρόσεξα νωρίτερα; Το πάτωμα ήταν φτιαγμένο από ρίζα ελιάς!
Στα σκουρόχρωμα νερά του, που το ’καναν να μοιάζει με μάρμαρο, ένιωσα στο στόμα την ελαφριά πικράδα του λαδιού, αυτήν την αίσθηση του πικάντικου που μουδιάζει διακριτικά τη γλώσσα και εξαφανίζεται σχεδόν αμέσως.
Σήκωσα τα μάτια.
Έξω, ένα γεράκι ξεπρόβαλε μέσα από τα δένδρα και το ασημένιο δέρμα του φιδιού που κρατούσε στα πόδια του έλαμψε κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο.
"Ένα μεγάλο φαγοπότι είναι ο κόσμος", μουρμούρισα και η διαπίστωση αυτή μου άνοιξε την όρεξη.
"Θα περιμένω το επόμενο γεύμα", σκέφτηκα.
____
Ο Ιωάννης & Κοψίνης είναι Εικαστικός Performer Μουσικός, Συγγραφέας

Πρόσκληση

Artist Andrea Kiss 

 Η «Αορτή»* Πάτρας καλεί σε μια λογοτεχνική άμιλλα διηγημάτων μικρής φόρμας (flash fiction) με θέμα «Μάσκα και Πρόσωπο».

Τα μικρά διηγήματα, γραμμένα στην ελληνική γλώσσα, δεν θα ξεπερνούν τις 1200 λέξεις, και δεν θα έχουν εκδοθεί ή δημοσιευθεί σε περιοδικό, βιβλίο ή άλλο μέσο, έντυπο ή ηλεκτρονικό. Τα κείμενα θα κατατεθούν σε ηλεκτρονική μορφή, στην ηλεκτρονική διεύθυνση flashfictionaortipatras@gmail.com σε αρχεία τύπου doc, docx, ή rtf, με γραμματοσειρά Times New Roman, μεγέθους 12 στιγμών, παράγραφο με εσοχή πρώτης γραμμής και διάστιχο 1,5. Το αρχείο θα περιέχει μόνο το κείμενο με τον τίτλο του. Στο σώμα του μηνύματος (email) και μόνο σε αυτό, θα αναφέρεται απαραίτητα το πραγματικό όνομα και επώνυμο του/της συγγραφέα, καθώς επίσης το τηλέφωνο και η ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας.

 Λήξη υποβολής των κειμένων 20 Φεβρουαρίου 2021.

Η κριτική επιτροπή θα προβεί σε επιλογή με βάση τη λογοτεχνική αξία των κειμένων. Τα επιλεγμένα κείμενα (10-20) θα αναρτηθούν στην ιστοσελίδα aortipatras.blogspot.com και θα συμπεριληφθούν σε μελλοντική ειδική έκδοση (έντυπη ή ηλεκτρονική).

Την κριτική επιτροπή αποτελούν οι λογοτέχνες:
Σπύρος Λ. Βρεττός, Σωκράτης Σκαρτσής και Έρση  Σωτηρόπουλου

  *Η «Αορτή» είναι μια πολιτισμική συλλογικότητα της Πάτρας. Η ταυτότητά της περιγράφεται στο «Μανιφέστο» του ιστολογίου της  (aortipatras.blogspot.com). 

 

Τα παραμύθια του παππού (3): Ο δράκος της αδικίας
Βασίλειος Χριστόπουλος 

έργο της Κατερίνας Χριστοπούλου

-Παππού, πες μου ξανά εκείνο το παραμύθι με τον κινέζικο δράκο, που ξεφυσούσε την ανάσα του.... Φσσσς, φσσσς, πφφφφ…
-Αφού το ξέρεις, πως δεν είναι παραμύθι… Και κάθε φορά που με βάζεις να σου μιλάω για αυτόν, με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι μου.
-Έλα παππού, μη στενοχωριέσαι, πάει έφυγε ο δράκος…. Για πες μου πέθαναν πολλοί τότε;
-Μαθαίναμε από τα κανάλια ότι κάθε μέρα πέθαιναν 50 – 60 καμιά φορά και 100. Θυμάμαι πως στο τέλος της πανδημίας πρέπει να είχαν ανακοινώσει κάπου 10 χιλιάδες θανάτους.
-Ποιοι πέθαιναν πιο πολύ; Άντρες ή γυναίκες; Νέοι ή γέροι; Πλούσιοι ή φτωχοί;
-Μα τι περίεργες απορίες έχεις;
-Γιατί παππού; Θέλω να μάθω ποιους κυνήγησε περισσότερο. Σε ποιους ξεφύσαγε ανάσα και σάλια και τους αρρώσταινε. Φσσς, φσσς, είμαι ο δράκος, φσσσσς… φυλάξου, παππού.
-Σταμάτα να με φτύνεις.
-Θα γίνει ωραίο videogame, παππού. Πρόσεξε: Ο δράκος είναι ένα άγριο ζώο με φολίδες και κεφάλι φιδιού. Έχει φτερά και μπορεί να πετάει αλλά και πόδια να περπατάει. Η ανάσα του καίει, σαν φωτιά. Γυρίζει αγριεμένος μέσα στην πόλη. Ξεφυσάει και φτύνει δεξιά κι αριστερά. Οι άνθρωποι τρέχουν να κρυφτούν. Πλησιάζει κάποιους που δεν μπορούν να τρέξουν ή δεν έχουν που να κρυφτούν. Τους στριμώχνει σε μια γωνία και φσσσςς, φσσσςς… Πλάκα θα έχει, ε, παππού; Για πες μου, λοιπόν, ποιους κυνήγησε περισσότερο;
-Κοίτα, θα σου πω τι γινόταν τότε και θα καταλάβεις μόνος σου… Στην αρχή φάνηκε πως ο δράκος κυνηγούσε όλους το ίδιο. Στη συνέχεια όμως φάνηκε πως είχε τις προτιμήσεις του.
-Αλλά όλοι φορούσατε μάσκα. Έτσι δεν είναι;
-Εκτός από τη μάσκα, η κυβέρνηση μας είχε δώσει κι άλλες εντολές: Όχι συνωστισμός, όχι πολλοί μαζί, κρατάτε αποστάσεις, μείνετε σπίτια σας. Αν έχετε πυρετό κλειστείτε στο δωμάτιό σας, μη βλέπετε τους δικούς σας. Οι ηλικιωμένοι να αποφεύγετε τους νέους και τα παιδιά…
-Μου τα έχεις πει αυτά, παππού. Θέλω να μου πεις ποιους κυνηγούσε ο δράκος.
-Θα μάθεις, μη βιάζεσαι. Ας δούμε πρώτα τι συμβαίνει μέσα στην κοινωνία…. Από τη μια είναι οι φτωχοί. Αυτοί πρέπει να δουλεύουν για να ζήσουν, όσοι έχουν δουλειά. Αυτοί που έχουν δουλειά στριμώχνονται στα εργοστάσια και στα λεωφορεία. Οι φτωχοί ηλικιωμένοι μένουν όλοι μαζί στα γηροκομεία. Οι πρόσφυγες και μετανάστες ζουν ο ένας πάνω στον άλλον στους καταυλισμούς. Οι Τσιγγάνοι στους συνοικισμούς,, σε μια καλύβα στριμώχνονται πέντε και δέκα άτομα. Το ίδιο και οι φυλακισμένοι. Και όλοι αυτοί δεν τρέφονται καλά, δεν πλένονται τακτικά.
-Και οι πλούσιοι; Τι γίνεται με τους πλούσιους, παππού;
-Θα σου πω και γι’ αυτούς. Οι πλούσιοι ή αυτοί που δεν χρειάζεται να δουλεύουν ζουν στα μεγάλα τους σπίτια. Με πολλά δωμάτια που μπορούν να κρατάνε τις αποστάσεις. Μπορούν ακόμη και να απομονώνονται στο δικό τους δωμάτιο αν χρειαστεί. Τρέφονται καλά, είναι καθαροί, τους παρακολουθεί συχνά γιατρός. Παίρνουν τις βιταμίνες τους και άλλα ακριβά δυναμωτικά. Ποιους λοιπόν νομίζεις ότι κυνηγούσε περισσότερο ο δράκος;
-Όπως μου τα λες, παππού, ο δράκος κυνηγούσε τους πρώτους, τους φτωχούς.
-Και δεν ήταν μόνο αυτό. Όποιος από τους φτωχούς δεν ένοιωθε καλά συνήθως δεν το έλεγε. Φοβόταν μη χάσει τη δουλειά του. Και όταν έφτανε στο νοσοκομείο ήταν κιόλας βαριά άρρωστος. Εκεί για αυτόν δεν είχε θέση στην Εντατική. Και αφού δεν είχε λεφτά, δεν μπορούσε να φέρει το ακριβό φάρμακο από την Αμερική. Όποιος, όμως, από τους πλούσιους έφτανε στο νοσοκομείο είχε τα πάντα. Και κρεβάτι στην εντατική, και το ακριβό φάρμακο από την Αμερική και τις βιταμίνες του και όλα δικά του.
-Καλά, παππού, ο δράκος δεν καταλάβαινε πως αυτούς που κυνηγούσε, τους τιμωρούσε από πάνω και η κυβέρνηση; Πολλές αδικίες έκανε αυτός ο δράκος.
-Και νά 'ταν μόνο οι αδικίες του δράκου…
-Για αυτό, παππού, στο δικό μου videogame ο δράκος θα είναι διαφορετικός. Θα κυνηγάει τους πλούσιους.
-Χα, χα. και πώς θα τους ξεχωρίζει;
-Θα τους δείχνω καλοντυμένους, με ακριβά αυτοκίνητα και μεγάλα σπίτια για να τους καταλαβαίνει. Και θα αποφεύγει τους φτωχούς… Αν θέλεις πάλι μπορεί να κυνηγάει τους δεξιούς και να αποφεύγει τους αριστερούς…. Μπορώ να το κάνω κι αυτό, παππού.
-Αλήθεια μπορείς;
-Ναι παππού. Ή μήπως θέλεις να κυνηγάει τους αριστερούς; Όπως κυνηγούσαν παλιά το μπαμπά και τον παππού σου, ε παππού; Οι αριστεροί έχουν μάθει από κυνηγητά … Ξέρουν να τρέχουν, να φυλάγονται, να κρύβονται… Φσσς, φσσς, είμαι ο δράκος, Πφφφφσσσσς… Θα γίνεται ωραίο κυνηγητό, θα έχει μεγάλη πλάκα.
-Χα, χα, χα… πρώτη φορά σου μιλάω για το δράκο και αντί να νοιώσω σφίξιμο στο στομάχι, γέλασα με τη καρδιά μου, χα, χα, χα…

 Τα παραμύθια του παππού (2): Το πέπλο του φόβου

Βασίλειος Χριστόπουλος

έργο της Κατερίνας Χριστοπούλου

-Παππού, πες μου ξανά εκείνο το παραμύθι.
-Ποιο, παιδί μου;
-Αυτό…. που σας είχαν κλείσει στα σπίτια σας γιατί έξω κυκλοφορούσε ο κινέζικος δράκος που ξεφύσαγε... Φσσσς… Φσσσς… Πφφφ...
-Έτσι ακριβώς έκανε και ο δράκος. Ξεφυσούσε και έφτυνε. Αλλά, σου είπα, δεν είναι παραμύθι.
-Είχες δει ποτέ το δράκο;
-Όχι, ήταν αόρατος. Αυτός που λες ο δράκος ξεφυσούσε μια ανάσα γεμάτη μικρόβια και ιούς. Και όποιος την ανάπνεε….
-Ξέρω, ξέρω, άστα τώρα αυτά. Φορούσατε όλοι μάσκες, μου το έχεις πει.
-Μας είχε υποχρεώσει η κυβέρνηση, αλλά κι εμείς βήμα δεν κάναμε χωρίς μάσκα.
-Φοβόσασταν τόσο πολύ;
- Όλος ο κόσμος φοβόταν. Ένα πέπλο φόβου είχε καλύψει σαν σύννεφο την πόλη μας, τη χώρα και όλο τον κόσμο.
-Κι εσύ, παππού, φοβόσουνα;
-Ντρέπομαι που στο λέω, αλλά ναι…. Δεν ξέρω τι μας είχε πιάσει. Αλλά δεν μπορείς να φανταστείς και τι γινόταν. Η κυβέρνηση, οι τηλεοράσεις, οι επιτροπές των γιατρών, οι εταιρείες που ετοίμαζαν τα εμβόλια μας είχαν τρομοκρατήσει.
Ο κάθε άνθρωπος φοβόταν το διπλανό του. Τους φίλους, τους συγγενείς, ακόμη και τα παιδιά του. Να φανταστείς, όταν μπαίνανε τα παιδιά σπίτι, ο πατέρας κρυβόταν στο μπάνιο, μέχρι τα παιδιά να φάνε και να πάνε στα κρεβάτια τους. Όταν χτυπούσε κάποιος την πόρτα, δεν ανοίγαμε, ούτε ρωτούσαμε ποιος είναι. Βλέπαμε στο δρόμο φίλους και αλλάζαμε πεζοδρόμιο ή τους χαιρετούσαμε από μακριά.
-Καλά, τόσο φοβητσιάρηδες ήσασταν τότε;
-Φοβόμασταν μην αρρωστήσουμε, γιατί οι γιατροί ήταν λιγοστοί, οι θάλαμοι των νοσοκομείων γεμάτοι, τα εμβόλια μόνο τα ακούγαμε και φάρμακα δεν υπήρχαν.
-Δεν υπήρχαν φάρμακα; Καλά για ποια εποχή μου μιλάς;
-Δεν είναι πολύ παλιά, αλλά θυμάμαι καλά πως φάρμακα για την αρρώστια του δράκου δεν είχαμε. Και το περίεργο ήταν πως κανείς δεν μιλούσε, κανείς δεν φώναζε: «Φέρτε πρώτα φάρμακα να γιατρεύονται οι άρρωστοι και μετά τα εμβόλια». Τότε όλοι μιλούσαν για το εμβόλιο που θα μας φέρει η καλή μας κυβέρνηση. Παρακολουθούσαμε λοιπόν την κυβέρνηση να μας λέει κάθε βράδυ ένα σωρό άχρηστες λεπτομέρειες: Φτάνουν τα εμβόλια, συντηρούνται σε καταψύκτες, τα προστατεύει η αστυνομία και ο στρατός, τέτοια… Κι εμείς ακούγαμε σαν χαζοί.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά συμφωνούσαμε κιόλας μαζί της. Ό,τι έλεγε και έκανε μας φαινόταν σωστό. Τόσο μας είχε παραλύσει ο φόβος.
-Γιατί παππού; Πώς την πατήσατε έτσι;
-Γιατί τα κανάλια μας είχαν πείσει πως πασχίζει για το καλό μας. Μετά είχαμε συνηθίσει το φόβο του δράκου. Να μη σου πω πως τον είχαμε αγαπήσει κιόλας.
-Τι λες ρε παππού; Δηλαδή, «Πες μου ποιον φόβο αγάπησες πάλι», που έλεγε ένα παλιό τραγούδι της εποχής σου;
-Δεν ξέρω το τραγούδι, αλλά φαίνεται πώς όταν νομίζεις πως ο φόβος προστατεύει τη ζωή σου, έτσι γίνεται. Πιστεύαμε πως ο φόβος ήταν η προστασία μας από το δράκο. Σε τέτοια κατάντια είχαμε φτάσει.
-Καλά, παππού, μην κλαις, ο δράκος έχει φύγει... Αλήθεια πώς έφυγε; Με το εμβόλιο;
-Α, μπα. Ο δράκος συνεχώς μεταμορφωνόταν και τα εμβόλια δεν τον έπιαναν. Άσε που κι αυτά τα κάνανε με το σταγονόμετρο. Έφυγε βέβαια μετά από χρόνια. Πώς έφυγε; Θα σου πω. Με πολλούς τρόπους. Λίγο από τα εμβόλια, λίγο από κάτι φάρμακα που τελικά ήρθαν, λίγο που γέρασε και αδυνάτισε ο ίδιος. Και μετά από δυο – τρία χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσα, έγινε κι αυτός μια ακόμη γρίπη.
-Και πότε , παππού, έφυγε ο φόβος σας; Πότε ξεθαρρέψατε;
-Αργήσαμε πολύ….
-Μα γιατί;
-Ο φόβος είχε ριζώσει τόσο πολύ μέσα μας που δεν έφευγε με τίποτα.
-Δηλαδή εσείς οι παλιοί είστε ακόμη… φοβισμένοι;
-Με τον καιρό κάπως ξεθαρρέψαμε. Αλλά πήρε πολλά χρόνια. Βλέπαμε τους νέους κι εσάς τα παιδιά που δεν φοβόσασταν και δεν ξέρεις πόσο σας ζηλεύαμε. Γιατί είναι πολύ βασανιστικό να ζεις με το φόβο. Αν ο φόβος μείνει για πολύ, ο άνθρωπος μπορεί και να τρελαθεί. Προσπαθούσαμε, λοιπόν, να σας μιμηθούμε. Αλλά αυτό μας πήρε πολλά χρόνια. Γι' αυτό σου λέω πως ο φόβος σε μας τους παλιούς δεν έχει φύγει τελείως. Να προχτές είδα στ’ όνειρό μου τον δράκο να με κυνηγάει και ... ξύπνησα ιδρωμένος και τρομαγμένος.

Ο ΧΡΟΝΟΣ

του Γιάννη Ζαρκάδη

 

Πόσες φορές,

πόσες φορές δεν προσπάθησα

πίσω να γυρίσω το χρόνο

να κόψω την ουρά

να λειώσω την σπονδυλική του στήλη

να δυσκολεύεται

να πέφτω επάνω του

και να τον προλαβαίνω.

Να δω εκείνο το πουλί

που σκότωσα μικρός

πίσω να ζωντανεύει

τα μαύρα πάλι να φορεί

κότσυφας κερομύτης

να μπαίνει θέρμη στο κορμί

στα πόδια του να κρατηθεί

να κλείνει ανοίγει τα φτερά

νάρχεται πίσω στον κισσό

και να τρυπώνει στο ιερό

να παίρνει τη μεταλαβιά.

Κι η πέτρα να γυρίζει

στο πετσί της σφεντόνας να φωλιάζει

γουργουρίζοντας

μετανιωμένη.

από τη συλλογή "Ο λύκος και άλλα αντισώματα" εκδόσεις τυπωθήτω- λάλον ύδωρ
εικόνα: Laura Makabreskou