Εγώ, η μάσκα μου
Νικόλας Παπούλιας
[Ήταν μία από εκείνες τις φορές που δεν
καταφέρνεις να αρνηθείς, να κουνήσεις νευρικά το κεφάλι ή το δάχτυλο, να πεις
τη μαγική λέξη.]
- Απόψε, θα κάνουμε το
πάρτι που σου έλεγα, να έρθεις, θα είναι όλος ο καλός ο κόσμος.
- Ο καλός ο κόσμος;
- Δεν λέω τίποτα∙ να
έρθεις, να μάθεις. Έντεκα το βράδυ εκεί!
- Μάλιστα, εμ, ξέρω
'γώ...
- Πω, έλα ρε φίλε, ποιος
λέει όχι σε πάρτι!
[Κανένα κεφάλι δεν
κουνιέται, κανένα δάχτυλο. Δε βαριέσαι, "ποιος λέει όχι σε πάρτι!".
Ακολουθεί χαοτική
συζήτηση αορίστου θέματος∙ συζήτηση γρήγορη, συζήτηση με ρυθμό, συζήτηση που
έχει σίγουρα γίνει ξανά κάπου, κάποτε. Σε λίγο, τα ποτήρια στο τραπέζι θα
αδειάσουν. Θα αποχαιρετήσω τον φίλο μου και θα πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Το
τρένο δε θα αργήσει να φανεί.
Στο βαγόνι, αδιαμαρτύρητοι
οι άνθρωποι προσπαθούν να σταθούν, να αντισταθούν στις επιταχύνσεις και τις
επιβραδύνσεις της αμαξοστοιχίας. Πέφτει, περιστασιακά, ο ένας πάνω στον άλλον
και μετά οι κλασικές απολογίες∙ ελαστικές κρούσεις, κανένα όνειρο. O κύριος, παραδίπλα, τα έχει χαμένα∙ ρωτάει τον κόσμο γύρω
του την ώρα και, όταν κάποιος του απαντάει, ξεσπά σε γέλια και σε κλάματα. Το
πρόσωπό του μοιάζει άψυχο∙ πάνω από τα πεσμένα του μάγουλα, στέκονται δύο μαύρες
τρύπες που καταπίνουν τα πάντα. Έρχεται η σειρά μου.]
- Τι ώρα είναι;
- Εννέα παρά τέταρτο.
- Ο χρόνος είναι
κατασκεύασμα...
- Τι;
- Ο χ ρ ό ν ο ς
ε ί ν α ι κ α τ α σ κ ε ύ α σ μ α
.
- Κατασκεύασμα
ξεκατασκεύασμα κυλάει, του απαντάω.
[Ξεσπά σε κλάματα,
σκουπίζει τα δάκρυά του και ρωτάει τον επόμενο. Κοίτα να δεις που δεν τα έχει
και τόσο χαμένα, τελικά. Σε λίγο, θα στρέψω το βλέμμα μου στο βάθος, ένα ακόμη
πρόσωπο με μαύρες τρύπες για μάτια και, κοντά του, εκείνο το παιδί με τα πεσμένα
μάγουλα∙ μα, γίνεται, παιδί να έχει πεσμένα μάγουλα; Γ Ι Ν Ε Τ Α Ι.
Άψυχο πρόσωπο, πεσμένα
μάγουλα, μαύρες τρύπες για μάτια, άψυχο πρόσωπο, πεσμένα μάγουλα, μαύρες τρύπες για
μάτια∙καμία σύμπτωση, αυτό είναι το μοτίβο, το επαναλαμβανόμενο με μικρές
παραλλαγές, το μοτίβο που συμμορφώνονται οι πάντες. Πρόκειται για μάσκα ναι, αυτό
είναι, μάσκα με χαρακτηριστικά πραγματικού προσώπου μάσκα ανθεκτική, μάσκα
εργονομική, προσεκτικά σχεδιασμένη, εγκεκριμένη από τους διεθνείς οργανισμούς,
κάτοχος όλων των πιστοποιήσεων.
Δεν θα το πίστευα ότι είναι
πραγματικότητα. Θα μίλαγα για μια ανόητη ιδέα, θα ξέχναγα τα πάντα, αν εκείνη
τη στιγμή το τρένο δεν διέκοπτε την πορεία του. Ήταν τότε, που στάθηκα μπροστά στην
πόρτα έτοιμος να αποχωρήσω, σήκωσα το κεφάλι μου και είδα. Ήταν εκεί, στην
αντανάκλαση από το τζάμι και ύστερα σε κάθε γυαλιστερή επιφάνεια∙το είδωλό μου,
εγώ,ο ίδιος με τους υπόλοιπους, η ίδια μάσκα. Δεν ήταν δυνατόν πια να ξεχάσω, πώς
να ξεχάσω;
Όταν έφτασα στο σπίτι,
κλείδωσα την πόρτα δύο φορές. Η αναμονή είχε λάβει τέλος, η μάσκα έπρεπε να πέσει.
Μπήγω δάχτυλα και νύχια μες
στο κρέας και τραβάω, ξεριζώνω από πάνω μου το ξένο δέρμα. Πετσοκόβω με μαχαίρι
σε κομμάτια κάθε υπόλειμμα ανασαίνω, ασύλληπτη στιγμή. Έπειτα, ακολουθεί η απόλυτη
σιωπή.
Μία ελεεινή μυρωδιά απλώνεται
σε όλο το δωμάτιο. Πίσω από τη μάσκα,το πρόσωπο είναι αγνώριστο, έχει από καιρό
σαπίσει. Προσπαθώ με κινήσεις άγαρμπες να καλύψω την άθλια εικόνα, αλλά μάταιος
κόπος το αποτέλεσμα είναι μη αναστρέψιμο, ο χρόνος μου έχει τελειώσει, η ώρα
είναι έντεκα ακριβώς και εγώ θα έπρεπε, ήδη, να έχω φύγει. Δεν θα μπορούσα να
ακυρώσω το πάρτι... " ποιος λέει όχι σε πάρτι!".
Τραβάω την εξώπορτα με
δύναμη και πηγαίνω στον σταθμό. Το τρένο δε αργεί να φανεί. Στο βαγόνι, οι
άνθρωποι κοιτάζουν τρομαγμένοι, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον και απομακρύνονται.
Τώρα, ρωτάνε τον κόσμο γύρω τους την ώρα και, όταν κάποιος τους απαντάει,
ξεσπάνε σε γέλια και σε κλάματα. Τώρα, ξέρουν.]
Το διήγημα μικρής φόρμας (flash fiction) «Εγώ, η μάσκα μου» του Νικόλα Παπούλια προκρίθηκε στη λογοτεχνική άμιλλα που οργάνωσε η πολιτισμική συλλογικότητα της Πάτρας «Αορτή» με θέμα «Μάσκα και πρόσωπο».
Eικόνα: unknown creator
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου