Πολιτισμός είναι η ποιότητα της καθημερινής ζωής των ανθρώπων σε όλες τις εκφράσεις της. Η ποιότητα των αναγκών, των αναστοχασμών και των οραμάτων. Η ποιότητα της κατοικίας, της γειτονιάς, της πόλης και του περιβάλλοντα φυσικού χώρου. Η ποιότητα της εργασίας, της ανάπαυσης και του ελεύθερου χρόνου. Η ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων και των κοινωνικών δομών.Πολιτισμός είναι η γλώσσα, τα ήθη και έθιμα, η παιδεία, η εργασία, η ψυχαγωγία, η σωματική και ψυχική υγεία, οι θεσμοί συμμετοχικής δημοκρατίας.Πολιτισμός είναι κάθε μορφή τέχνης, με έμφαση στην πρωτογενή και ερασιτεχνική δημιουργία.Πολιτισμός είναι μια συνεχής πορεία απελευθέρωσης του ατόμου και των κοινωνιών. Μια πορεία αυτογνωσίας και συνάντησης με το διαφορετικό (φυλή, φύλο, θρησκεία, συνήθεια, τόπο).Πολιτισμός είναι η ιστορική μνήμη, ο αναστοχασμός και η δημιουργική σύνδεση με το σήμερα.Πολιτισμός,είναι μια μεγάλη ομπρέλα που χωράει από κάτω της, όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, από τη παρακολούθηση ή το ανέβασμα μιας θεατρικής παράστασης μέχρι τον κάδο απορριμμάτων/ανακύκλωσης και το περιεχόμενό του.Πολιτισμός θα πει να γιατρεύεις πληγές, που άνοιξαν και ανοίγουν τα απάνθρωπα μοντέλα καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ανθρώπων και φύσης. Τα μοντέλα αλλοτρίωσης, μαζικοποίησης και υπερσυγκέντρωσης.Πολιτισμός είναι να φροντίζεις την αυλή σου, το χωριό σου, την γειτονιά και την πόλη σου, να έχεις πεζοδρόμια να περπατάς, στέγαστρα να περιμένεις, πλατείες να ρεμβάζεις, παιδικές χαρές, προσβάσιμες ακρογιαλιές, ρέματα, δάση και βουνά να σε βρίσκουν, εργαστήρια και χώρους δημιουργίας για όλες τις τέχνες.Πολιτισμός είναι να υπερασπίζεσαι τα «κοινά αγαθά», στη ζωή και στην τέχνη, να συναντάς τους άλλους και τη φύση, να στοχάζεσαι μια καλύτερη ζωή>Εκκινώντας από τις διαχρονικά πανανθρώπινες αξίες της αριστεράς και των κινημάτων, για την πόλη, τους πολίτες, τις ιδέες και τις δράσεις. Φίλοι και φίλες, έξοδον επιχειρούμε με την πολιτισμική μας συλλογικότητα/ιστοσελίδα. Το όνομα αυτής, «αορτή».____*Από τα λεξικά: ΑΟΡΤΗ, η πρώτη και κυριότερη αρτηρία του σώματος. ΑΟΡΤΗ, εκφύεται από το αρτηριακό στόμιο της αριστερής κοιλίας της καρδιάς. ΑΟΡΤΗ, από εδώ διοχετεύεται το ερυθρό, πλούσιο σε οξυγόνο αίμα, σε ολόκληρο τον οργανισμό.Ιδρυτική ομάδα: Γιάννης Αναγνωστόπουλος, Μάρω Γαλάνη, Πόλυ Γεωργακοπούλου, Γιάννης Ζαρκάδης, Μαρία Κουρμπανά, Βασίλης Λαδάς, Κώστας Μαλαμής, Βαγγέλης Μαντάς, Λίλα Μιαούλη, Γιάννης Η. Παππάς, Βαγγέλης Πολίτης, Αγγελική Φραγκούλια, Βασίλης Χριστόπουλος.

 Η νέα μεταμόρφωση

Αλεξάνδρα Μυλωνά

Του είχα φορέσει τα παλιά μου ρούχα, εκείνα από την εποχή που ήμουν ακόμα αδύνατη, πριν από τους μήνες του εγκλεισμού – ούτε που θυμάμαι πια πότε άρχισε. Τώρα είμαι υπέρβαρη και πρησμένη από την καθηλωτική ακινησία μπροστά στη μικρή οθόνη, μόνιμα ιδρωμένη μέσα στο αποκλειστικό μου πλέον ένδυμα, τις πιτζάμες – όλες σομόν, να ταιριάζουν με τα γκρίζα, ξεθωριασμένα πια μαλλιά μου και την πρώην λευκή, χειρουργική μάσκα που τη φορώ μέρα νύχτα κι ας μένω μόνη μου στο μικρό διαμέρισμα.

Του είχα βάλει, λέει, τα παλιά μου ρούχα, το μπλε-πράσινο, μεταξωτό φουστάνι μου και τις γόβες με το δωδεκάποντο τακούνι από πλεξιγκλάς, που τις κρατούσα αφόρετες ακόμα στο κουτί για μια περίπτωση εξαιρετική, σαν την αποψινή λαμπρή βεγγέρα. Του είχα αφήσει όμως την κόκκινη, φαρδιά γραβάτα στον ευτραφή λαιμό· ίδια χυμένη γλώσσα, ξεδιάντροπη. 

Ήταν εκεί μπροστά μου, παράταιρα ντυμένος και δεμένος πισθάγκωνα στο βαρύ, επιδαπέδιο φωτιστικό, που το είχα μετακινήσει στο κέντρο του καθιστικού, ειδικά για την περίσταση.

«Τι είπες, ρε; Τι είπες;», ψιθύρισα πλησιάζοντας σε απόσταση αναπνοής το ξεχειλωμένο μούτρο του.

Η επιτέλεση είχε αρχίσει.

Αυτός με κοιτούσε με το φρεσκοβαμμένο μπρονζέ μαλλί του κι όλο κουνούσε το κεφάλι προς τα δεξιά, να σηκωθεί λίγο –όσο μπορούσε– η φράντζα, να μην πέφτει κουρτίνα στα μάτια του. Δεν είχε λόγια να μου απαντήσει, μόνο μούγκριζε, άλλοτε οργισμένα, άλλοτε με παράπονο προσποίησης ή και φόβου, ποτέ όμως μετάνοιας· κλαψούριζε άναρθρα, για να τον λυπηθώ – θα ’θελε.

Στο πρώτο αλύχτισμα τού τσάκισα με τη βαριοπούλα το ένα πόδι, στο δεύτερο το δεύτερο.

Τώρα, δεν μπορούσε πια να σταθεί όρθιος. Σε αργή κίνηση, θυμάμαι, λύγισε, κλυδωνίστηκε και σωριάστηκε, τέλος, στο παρκέ, παρασέρνοντας με την πτώση του και το φωτιστικό∙  μόνο το κεφάλι του παρέμενε στον αέρα ακόμα, κάπως λοξά είναι αλήθεια…

Το σκοινί που κρεμόταν από το πολύφωτο της οροφής, το σκοινί με τη θηλιά την πλεγμένη με χάρη με τον ακριβό του λαιμοδέτη, το σκοινί γύρω από τον λαιμό του είχε τεντωθεί από το βάρος, του δικού του σώματος και του φωτιστικού, και τον είχε πνίξει.

Την ώρα του τελευταίου σπασμού, άνοιξα καλά καλά με τα γαντοφορεμένα χέρια μου το ζεστό ακόμα στόμα του και έριξα μέσα όλο το περιεχόμενο τού πλαστικού μπουκαλιού που φύλαγα κάτω από τον νεροχύτη ουρλιάζοντας.

«Τι είπες, ρε άθλιε; Χλωρί…;»

Χανόταν η φωνή μου – τόσο δυνατή που ήταν, δεν την άκουγα.

Απ’ το παράθυρο, πέρα μακριά, φαινόταν ο Όλυμπος που χρύσιζε στο ηλιοβασίλεμα.

Το μπλε-πράσινο φόρεμα έλαμπε κι αυτό, καθώς χυνόταν αιθέριο πάνω στα κάτω, τριχωτά άκρα του, τα κακοφορμισμένα από τη χρόνια κατακράτηση υγρών ενός αδηφάγου πλάσματος αλλά και το τωρινό, ασφυκτικό στρίμωγμα μέσα στις ψηλοτάκουνες γόβες, δημιουργώντας πολλές, ανάλαφρες πτυχώσεις. Αδιαμφισβήτητη νικήτρια κάλλους στην αβυσσαλέα μάχη της με τη γραβάτα πάνω στη σορό του άλλοτε ισχυρού, τώρα πια ωχρού νεκρού, η βραδινή τουαλέτα – το περιλαίμιο προτίμησε ρόλο χρηστικό σ’ αυτό το δράμα, το καθαρτικό.

Και πώς μου φαίνονταν τα αυτιά του κτήνους πια· ίδια γουρουνιού!

 Α, όχι, όχι, όχι! Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να φερθώ σε κανέναν με βία, σε κανέναν, ποτέ, ποτέ, ούτε στον πιο αρρωστημένο μου εφιάλτη, δεν είμαι εγώ αυτή, αυτό είπα γρήγορα μέσα μου, όμως…

Έβγαλα αργά τα γάντια – άγρια και τα δικά μου άκρα πια, τραχιά, απεριποίητα, βρώμικα. Πέταξα –επιτέλους! –και τη μάσκα μου στον κάδο των απορριμμάτων, λευτερώνοντας τη μεταλλαγμένη –ω, θεέ μου!– τη ροζ και γεμάτη γκρίζες τρίχες πια μουσούδα μου. Ύστερα, ρουθούνισα ευχαριστημένη μες στις σομόν, τις παλ πιτζάμες μου.

            Η μεταμόρφωση της νέας εποχής φαίνεται πως χρειαζόταν ένα προσωπείο, για να συντελεστεί και έναν, έστω και ενύπνιο φόνο, για να αποκαλυφθεί στο ακέραιο η φρίκη της. Γχρουτς, γχρουτς, γχρουτς.

Ύστερα, θα μπορούσα να είχα ξυπνήσει, όμως ποιος ο λόγος; Με αυτή την παραστατική κάθαρση, η λύτρωση είχε χαθεί οριστικά· μαζί και το πρόσωπό μου.

_______
Το διήγημα μικρής φόρμας (flash fiction) «Νέα μεταμόρφωση» της Αλεξάνδρας Μυλωνά προκρίθηκε  στη λογοτεχνική άμιλλα που οργάνωσε η πολιτισμική συλλογικότητα της Πάτρας «Αορτή» με θέμα «Μάσκα και πρόσωπο».

Εικόνα: Romina Ressia