Με αφορμή τη γιορτή της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης
Τρία ποιήματα των ποιητών
Ζαρκάδη Γ., Λαδά Β., Παππά Γ.
Ζαρκάδη Γ., Λαδά Β., Παππά Γ.
ΟΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ
Ἐκεί ποὺ πὴ
ἐκεῖ ποὺ πήγαινες παλιὰ
μοῦ εἴπανε μὴν πᾶς
καμπάνες δὲν χτυπήσανε
μπῆκαν βουβὲς μὲς στὰ χυτήρια καὶ γίναν πάλι χῶμα.
Καιρὸ πρίν, εἶχαν περάσει οἱ ληστὲς
κι ἔκοβαν χέρια καὶ σκοινιὰ
ἔκλεψαν τὰ γλωσσίδια.
Κι ὁ φόνος ἦταν πρὶν τὸ φονικὸ
βαθύς, πολὺ βαθύς, χωρὶς τὸ αἷμα νὰ προλάβει
Δὲν ἔμεινε κορμὶ
οὔτε ἐνορία ποὺ κάποτε πιστέψανε.
Ἐκεῖ ποὺ πὴ
ἐκεῖ ποὺ πήγαινες
μοῦ εἴπανε μὴν πᾶς
καλύτερα μὴ δεῖς καὶ μαρμαρώσεις.
Θηλαστικὰ πετάχτηκαν στὸν ὕπνο τους μὲ τὰ μικρὰ
κι ἐξακτινώθηκαν
σὲ βάραθρο τοῦ τόπου καὶ τοῦ χρόνου
σὲ μαῦρες τρύπες ξύπνησαν.
Ἐκεῖ ποὺ πὴ
ἐκεῖ ποὺ
μοῦ εἴπανε μὴν πᾶς
πουλιά, μετανιωμένα ποὺ ἔμαθαν
στὸ χῶμα ἐφορμοῦσαν, δασκαλεμένα λὲς
πίσω νὰ πάρουνε τὸ πέταγμά τους.
«Ποιὸς ἔσβησε τοὺς νόμους τῆς βαρύτητας
ποιὸς μπῆκε στὴ φωλιὰ νεροῦ καὶ πῆρε τὰ αὐγά της;
Καλύτερα μέσα στὴ γῆς
καλύτερα στὴ λάβα τοῦ πυρήνα νὰ χαθοῦμε».
Ἐκεῖ ποὺ πῆ
ἐκεῖ
μοῦ εἴπανε μὴν πᾶς
γυρίζουν σὲ φυγόκεντρο τὰ ἔντομα
μεταλλαγμένα, ἀγνώριστα,
πιὸ ξένα κι ἀπ’ τὴν ξενιτιὰ
τσιμπᾶνε τὸν ἑαυτό τους.
Ἐκεῖ ποὺ πὴ
μοῦ εἴπανε μὴν πᾶς
τὰ δάση δίπλωσαν τὰ δέντρα τους
κόψανε τὰ τζιτζίκια
καὶ πυρπολήθηκαν, διαμαρτυρόμενα.
Ἄντε μετὰ νὰ τὰ μαζέψεις
ποῦ ρίζες ποῦ τριχοειδῆ.
«Ἂς ἔρθει, λέγανε τὸ φῶς
ἂς ἔρθουν τώρα οἱ ἀνθρῶποι
κι ἂς κάνουν πὼς ἀνοίγουν τὶς κουρτίνες τους
φορώντας μάσκες ὀξυγόνου.
Ἐκεῖ μὲς στὰ κανάλια ποντισμένοι
θὰ δοῦνε τὴν καινούργια τυραννία.
Τέρμα ἰριδισμοὶ καὶ παιχνιδίσματα μέ μας
τέρμα νυχτιάτικα φεγγάρια!»
Ἐκεῖ ποὺ
μοῦ εἴπανε μὴν πᾶς
ὁ ἥλιος ξεκοιλιάστηκε
καὶ χύθηκαν τὰ σπλάχνα στὶς χαράδρες.
Κατέβηκαν οἱ μάντεις γιὰ νὰ δοῦν
ρίχτηκαν στὸ κενὸ νὰ τὰ διαβάσουν.
Κάτι ψελλίσανε, ἀλλόκοτους χρησμοὺς
κι ὕστερα μπήκανε σὲ λιμουζίνες
νὰ κόψουνε καινούργιες συνδρομές.
Ἐκεῖ
μοῦ εἴπανε μὴν πᾶς
κάθε ποὺ ξημερώνει
σμῆνος τρελῶν κορυδαλλῶν φτεροκοπᾶ.
Κι ἀπὸ τὰ ράμφη τους
στάλα στάλα πέφτει τὸ φῶς
στάλα στάλα στάζει τὸ σκοτάδι
στὰ χαλασμένα ὑδραυλικά τοῦ κόσμου.
Γιάννης Ζαρκάδης, "Μελισσόχορτο", Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ, Αθήνα 2017
Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ
Καθόσουν πάνω σε βαλίτσα κι έμοιαζες αποσκευή.
Ένοιωθα γυμνός ανάμεσα στο πλήθος και ντρεπόμουν.
Το τρένο που ταξίδεψες και δεν επέστρεψες
είναι ζωγραφισμένο σε τετράδιο κι ακούω το βουητό του.
Εσύ ήσουν η βασίλισσα του Πόνου στην τάξη
κι εγώ με δεμένα μάτια σ’ έψαχνα στην «τυφλόμυγα».
Έπεφτα πάνω σε θρανία σε καρέκλες
ποτέ δεν σε ακούμπησαν τα χέρια μου.
Άκουγα το χλομό σου γέλιο πότε δεξιά πότε αριστερά
κι ύστερα στο βάθος να ακούγεται σαν βογκητό.
Θλίψη μακρινή τελείωσε εσύ το παραμύθι
με τη Βασίλισσα του Πόνου για αρχή και τέλος.
Εμένα με τα δεμένα μάτια να την ψάχνω σε σταθμό
ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΣΑΡΚΑ
Ήταν καλό παιδί ο Φάουστο.
Γεμάτος δύναμη και πίστη για τη ζωή.
Ονειρευόταν να γυρίσει τον κόσμο
με μια μοτοσικλέτα, όπως ο Τσε.
Με το ακορντεόν του έπαιζε την Ταραντέλα
για να χορεύουν τα παιδιά.
Όνειρό του: να χτίσει κάποτε μια μεγάλη πολιτεία,
όπου θα μένουν οι φτωχοί της γης.
Στις φάμπρικες του Μπαρατζάνο έδινε την ψυχή του,
για να κινούνται οι μηχανές.
Κι' όταν αυτές σταμάτησαν,
έφυγε με την κοπέλα του για το χωριό του.
Ήθελαν να παντρευτούν και της έγραψε·
«Συγγνώμη που δεν μπορώ να σου δώσω όσα ονειρευτήκαμε».
Κι αμέσως λούστηκε τη φωτιά.
Τότε, πέρασαν από μπροστά του οι γονείς του, οι φίλοι του,
τα παιδικά χρόνια και η αγαπημένη του.
Ήταν μόλις 28 χρονών.
Μετανιωμένος, έριξε το κορμί του
σε μια στέρνα με βρόχινο νερό για να γλυτώσει.
Παραμονή Χριστουγέννων 2014.
Γιάννης Hλ.Παππάς: "Το ατίθασο μέλλον" Εκδόσεις Διαπολιτισμός Πάτρα 2020
______
21η Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, ημέρα της εαρινής ισημερίας.
21η Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, ημέρα της εαρινής ισημερίας.
Με απόφαση της 30ης συνόδου της Γενικής Διάσκεψης, του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό (UNESCO) / στο Παρίσι, 1999, εγκρίθηκε να γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης την 21η Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας.
Σκοπός αυτής της απόφασης είναι να προωθηθεί η ανάγνωση, η συγγραφή και η δημοσίευση ποίησης σε όλο τον κόσμο, καθώς και να «δοθεί αναγνώριση και δύναμη σε εθνικές, περιφερειακές και διεθνείς οργανώσεις ποίησης». Να αναγνωριστεί η κοινωνική αξία της ποιητικής τέχνης ως φορέας της γλωσσικής ομορφιάς, του πολιτισμού, του ελεύθερου και δημιουργικού πνεύματος που μας ανυψώνει πέρα από το ασήμαντο. Η ποίηση μπορεί να δώσει ένα άλλο νόημα στη ζωή.
Photo:Αρσένι Ταρκόφσκι
Σε προαισθήματα δεν πιστεύω και προλήψεις.
Σε προαισθήματα δεν πιστεύω και προλήψεις.
Δε φοβάμαι. Στα δηλητήρια και τις
Συκοφαντίες δεν υποχωρώ.
Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι. Αθάνατα όλα.
Μη τον φοβάσαι τον θάνατο στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα.
Θάνατος δεν υπάρχει. Ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει μόνο φως κι αλήθεια.
Συκοφαντίες δεν υποχωρώ.
Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι. Αθάνατα όλα.
Μη τον φοβάσαι τον θάνατο στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα.
Θάνατος δεν υπάρχει. Ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει μόνο φως κι αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου