ΤΟ ‘ΝΑ ΧΕΡΙ ΝΙΒΕΙ Τ’ ΑΛΛΟ …

[συνέχεια]

Όσο διαρκεί ο αντισυνταγματικός εγκλεισμός μας στο σπίτι (οι άστεγοι και οι σκηνίτες  εξαιρούνται φαντάζομαι), θα κάνουμε συντροφιά με ένα βραδινό σημείωμα στην αορτή.

του ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΡΚΑΔΗ

pic: mg

Ημέρα δεκάτη πέμπτη (06ΑΠΡ20)

Αν κάποιος, ανέβαινε και παρακολουθούσε από πάνω τον πλανήτη μας, και έβλεπε το ανθρώπινο είδος, Homo sapiens sapiens, πως οργανώνει τη ζωή του, θάλεγε πως κάθε άλλο παρά σοφό είναι. Στοιβάζει σε μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα εκατομμύρια άτομα, ρημάζει ολόκληρες ηπείρους, ρυπαίνει ποτάμια και θάλασσες, εκπέμπει δηλητήρια για τον ίδιο και την ατμόσφαιρα, αφήνει εκατομμύρια να πεθαίνουν από πείνα.  Και όλα αυτά ενώ έχει αναπτύξει εκπληκτικές τεχνολογίες, που του επιτρέπουν να ζει σε ένα παράδεισο, όλος, μα όλος ο πληθυσμός του.

Τι θα σκεφτόταν άραγε αν εστίαζε, σήμερα στη χώρα μας. Που ένας ιός κάνει «πάρτι», χωρίς κι ο ίδιος να το «θέλει». Τι θα σχεδίαζε σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης σαν αυτή; Πρώτα πρώτα, θα φρόντιζε όλο το δίκτυο και τις δομές περίθαλψης (δημόσιες και ιδιωτικές με επιτάξεις) με ανθρώπινο δυναμικό, θα κατασκεύαζε σε εργαστήρια και εργοστάσια όλα τα υλικά (μάσκες, στολές, γάντια, αντιδραστήρια), χρησιμοποιώντας εργάτες, στρατό, εθελοντές/ιες. Στον πόλεμο του ’40, επιτάξανε το γαϊδουράκι της οικογένειας για μεταφορά πολεμοφοδίων στο μέτωπο της Αλβανίας (σε πόλεμο δεν είμαστε;). Θα φρόντιζε να μείνουν όρθιοι κι ενισχυμένοι, όλοι αυτοί που παράγουν αγαθά (αγρότες, κτηνοτρόφοι, βιοτεχνίες, βιομηχανίες). Θα φρόντιζε νάναι γεμάτες οι αποθήκες του. Θα μεριμνούσε για την ποιότητα αγαθών και υπηρεσιών, με έναν κεντρικό σχεδιασμό, που θα έφτανε στην κάθε γωνιά αυτής της επικράτειας. Με διαφάνεια, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη. Αυτός είναι ο ρόλος ενός υπεύθυνου επιτελικού κράτους. Και όχι μόνο στα δύσκολα, όπως τώρα.

Αλήθεια, θα βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα, ο νους μας ένα κλικ θα το κάνει, για ότι σήμερα διαπιστώνουμε; Δημόσιος δημοκρατικός κοινωνικός σχεδιασμός ή ο νόμος της ζούγκλας των αγορών; Το ερώτημα δεν αφορά μόνο, τα συστήματα υγείας, με τις συντριπτικές απαντήσεις του σήμερα. Αλλά πολύ περισσότερα.

Μένουμε σπίτι, μένουμε άνθρωποι, μένουμε πολίτες/σες

ΥΓ. Σε «ομηρία», σαράντα (40) γυναίκες του τομέα καθαριότητας του Νοσοκομείου «Αγ. Ανδρέας», με σύμβαση εργασίας, αντί να μονιμοποιηθούν, κινδυνεύουν με απόλυση. Αυτές τις μέρες, πού; Σ’ ένα κομβικό Νοσοκομείο!

SATIE… Αλλιώς

Από τη Δύση στην Ανατολή μια μελωδία Δρόμος

του Γιάννη Αναγνωστόπουλου

Οι Gnossiennes είναι επτά συνθέσεις για πιάνο γραμμένες από τον Γάλλο συνθέτη Ερίκ ΣΑτί κατά τον 19ο αιώνα. Το έργο αυτό είναι ιδιαίτερα γνωστό για το ελεύθερο μέτρο του, τη πειραματική διάθεση του δημιουργού, τον ρυθμό και την αρμονική δομή του. Η λέξη που τιτλοφορεί τις συνθέσεις πιστώνεται στον ίδιο τον Σατί, χωρίς να υπάρχει να εξαχθεί με σιγουριά η ετυμολογία. Η λέξη μπορεί να προέρχεται από τη λέξη "γνώσις", άλλοι υποστηρίζουν ότι προέρχεται από τη λέξη "Κνωσσός".

Οι Quatro Nuevo είναι ένα Γερμανικό ‘’σχήμα’’ που ιδρύθηκε το 1996 και ανήκει στην κατηγορία των συγκροτημάτων που ασχολείται με την λεγόμενη Παγκόσμια Μουσική, τον αυτοσχεδιασμό και τη Τζαζ.

Πραγματικά ο αυτοσχεδιασμός σε αυτό το κομμάτι εδράζει  στα χαρακτηριστικά που έχει δώσει ο συνθέτης στην πρωτότυπη εκτέλεση. Ωστόσο δυο αιώνες μετά αναδεικνύονται και άλλα χαρακτηριστικά του κομματιού, έτσι όπως επεξεργάστηκαν και εκτέλεσαν οι Quatro Nuevo, την υπέροχη μελωδία του Satie, ειδικά με την επιλογή του ερμηνευτή στον φωνητικό αυτοσχεδιασμό, αλλά και στην επιλογή των οργάνων.

Έτσι, τόσο η επιλογή του τίτλου από τον Satie (γνώσις), όσο και η επεξεργασία των Quatro Nuevo, συγκλίνουν στον  όρο Παγκόσμια Μουσική, που εκτελείται από οποιονδήποτε οπουδήποτε, και σπάει τα δεσμά των συνόρων, των αποστάσεων και των διαφορών σε όλα τα επίπεδα.

Η διαφορετικότητα των ανθρώπων πρέπει να αποτελεί πρόκληση και πρόσκληση για την ανάπτυξη και την καλλιέργεια της κουλτούρας, της συντροφικότητας, της ανταλλαγής συνηθειών , της έκφρασης και της αλληλεγγύης των λαών, με όχημα την Τέχνη!

https://www.youtube.com/watch?v=PlN6CKaW7vQ

Καλή Ακρόαση!!!

ΤΟ ‘ΝΑ ΧΕΡΙ ΝΙΒΕΙ Τ’ ΑΛΛΟ …

[συνέχεια VΙI ]

Όσο διαρκεί ο αντισυνταγματικός εγκλεισμός μας στο σπίτι (οι άστεγοι και οι σκηνίτες  εξαιρούνται φαντάζομαι), θα κάνουμε συντροφιά με ένα βραδινό σημείωμα στην αορτή.

του ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΡΚΑΔΗ

Έργο Χρήστου Μαρκίδη

Ημέρα δεκάτη τετάρτη (05ΑΠΡ20)

Λέμε -μη νομίζετε, τηλεφωνικά τα λέμε-γι’ αυτά που μας συμβαίνουν αυτές τις μέρες, ότι είναι «πέραν της φαντασίας μας». Όμως κάθε άλλο. Το αντίθετο μάλιστα. Στη φαντασία μας κυριαρχεί το ωραίον και η ομορφιά. Γι’ αυτό κι απαγορεύεται η καλλιέργειά της, αφήνοντάς την ελεύθερη μόνο στις τέχνες. Κι αυτές στη γυάλα, να μην «μολύνουν» μια κοινωνία που στην πραγματικότητα είναι μόνιμα στην εντατική.

Το σήμερα δεν είναι μια φαντασίωση, αλλά μια σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα. Όταν βγούμε από αυτήν, γιατί θάρθει η ώρα που θα βγούμε, μέσα από διεργασίες του νου και από πράξεις, ατομικές και συλλογικές, και επιλέξουμε-επιβάλλουμε (η συντριπτική πλειοψηφία εννοώ) ένα κόσμο δικαιότερο και απελευθερωμένο από δεσμά, αυτό ναι, αυτό είναι φαντασία! Κι εκεί ναι, να δούμε και την ατομική ευθύνη και την συλλογική, και μάλιστα σε συνθήκες ελευθερίας. Την ατομική, την βλέπουμε και σήμερα όλες αυτές τις μέρες, να κυμαίνεται σε ύψιστο βαθμό, κι ας μας τσαμπουνάνε ότι δήθεν είναι αόρατη, και κάτω από τη βάση. Την συλλογική υπευθυνότητα μένει να την ασκήσουμε, όχι άπαξ όπως η ανάπηρη δημοκρατία ορίζει, αλλά καθημερινά.

Πάντως προς το παρόν, μένοντας σπίτι, ή καλύτερα περιμένοντας, γιατί αυτό θάπρεπε να ορίζει καλύτερα την ενεργό κατάστασή μας, ας εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία. Όπως, άλλοι  πάντοτε την εκμεταλλεύονται (πάντα θα υπάρχουν;), ακόμα και τώρα. Για να καταπατήσουν δικαιώματα και συμβάσεις, να απολύσουν εργαζόμενους/ες, να πετάξουν ανθρώπους απ’ τα σπίτια τους, να δίνουν ελεημοσύνες και «δευτέραν παρουσία». Για να εγκαταλείπουν πρόσφυγες σε εξαθλιωμένα κέντρα απομόνωσης, να καρπώνονται  κονδύλια του κράτους και να κρατάνε σε ασφυξία το δημόσιο σύστημα περίθαλψης, να χειραγωγούν κάθε πληροφορία, να αυξάνουν τη ματωμένη πίτα τους.

Τι θυμήθηκα τώρα…τους μαυραγορίτες που μου ‘λεγε ο πατέρας μου, και τα «τζάκια» που φτιάχτηκαν στη κατοχή, και μετά «μεγαλούργησαν» οικονομικά αλλά και πολιτικά. Κλέβοντας τις «βοήθειες» που στάλθηκαν για τον χειμαζόμενο λαό, (αφού πρώτα του έστειλαν ναπάλμ στα βουνά της Πίνδου),  πατώντας πάνω στη πείνα, στις ζωές, πάνω στην εξαθλίωση και τα ερείπια. Και βέβαια καμιά «έξοδος» δεν ακολούθησε εκείνη την τραγωδία.

Μένουμε σπίτι, μένουμε άνθρωποι, μένουμε πολίτες/σες

ΥΓ. “ Έσβησε” στις τούρκικες φυλακές η καλλιτέχνιδα Ηelin Βölek (28), μέλος της κολεκτίβας Grup Yorum, μετά από 288 ημέρες απεργία πείνας για τα δημοκρατικά δικαιώματα.

ΤΟ ‘ΝΑ ΧΕΡΙ ΝΙΒΕΙ Τ’ ΑΛΛΟ …
[συνέχεια]

Όσο διαρκεί ο αντισυνταγματικός εγκλεισμός μας στο σπίτι (οι άστεγοι και οι σκηνίτες  εξαιρούνται φαντάζομαι), θα κάνουμε συντροφιά με ένα βραδινό σημείωμα στην αορτή.

του ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΡΚΑΔΗ 

pic: unknown creator

Ημέρα δεκάτη τρίτη (04ΑΠΡ20)

Πολλές φορές σκεφτόμουνα, τι μοναδικό και ζωογόνο θάτανε να μείνω σπίτι μια καθημερινή μέρα, ή, με παρέα να πήγαινα σε ένα ήσυχο μέρος. Και η παρέα, με παρέα ένα τσίπουρο. Μέρα καθημερινή συλλογιζόμουνα, καθ’ ότι ακόμα εργαζόμενος. Το πρώτο έγινε πραγματικότητα (εικονική είν’ αλήθεια) αλλά επειδή εκείνο το διαζευκτικό ή δεν υπάρχει, εδώ αρχίζουν οι αναπηρίες.

Τι αλήθεια μας συνέβη και η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία; Έρχεται ένας ιός, που ίσως έχασε τον δρόμο του, δεν έχει σημασία από που ξεκίνησε, ποια διαδρομή ακριβώς ακολούθησε, και νάτος! Για μια σύντομη επίσκεψη. Και απ’ ότι φαίνεται, εμείς τεντώσαμε το χέρι μας και τον προσκαλέσαμε μέσα στο σπιτικό μας. Άναυδος ο ίδιος, δεν πίστευε στα μάτια του για ότι επακολούθησε. «Δεν μπορεί, σκεφτότανε, αυτό το τόσο εξελιγμένο είδος, που τόσα έχω ακούσει γι’ αυτό, να μην έχει προνοήσει ώστε τα μέλη του να έχουν ένα εύρωστο ανοσοποιητικό σύστημα κι ένα πολύμορφο μικροβίωμα,  στα σαλόνια του σώματος που με υποδέχτηκαν».

«Δεν μπορεί», συνέχισε την σκέψη του ο ιός «μετά από τόσες κοινωνικές, επιστημονικές και τεχνολογικές επαναστάσεις, να μην έχει φροντίσει την διατροφή του, την κατοικία του, τον αέρα που αναπνέει, τις κοινότητές του, τους συνδαιτημόνες του σ’ αυτόν τον πλανήτη, αφού γνωρίζει καλά (τα διδάσκει στα σχολεία διάολε!) πώς εξελίχθηκε μέχρις εδώ, και τι λεπτές ισορροπίες διακυβεύονται». «Δεν μπορεί αυτό το είδος», συνέχισε ο ιός να διαπιστώνει με έκπληξη «να μην έχει προετοιμάσει-οργανώσει τα συστήματα περίθαλψης, για κείνους που έχουν μεγαλώσει  πολύ κι έχουν προσφέρει πολλά (άκουσα ότι φτάνουν βαθιά γεράματα, και φθίνουν φυσιολογικά), ή για κείνους τους νεότερους με εγγενή προβλήματα υγείας».

«Βέβαια άκουσα» συνεχίζει ο ιός «ότι το είδος αυτό, έχει μονιμοποιήσει κάτι περίεργες συνήθειες, που στα πρώτα του βήματα δεν τις είχε: στήνει συρματοπλέγματα για άτομά του ενώ τα χρειαζούμενα περνάν ελεύθερα, έχει άδεια σπίτια ενώ άτομά του είναι άστεγα, πετάει και θάβει τρόφιμα ενώ άτομά του πεινάνε, κάνει πολέμους, ερημώνει, εκτοπίζει, άλλα άτομα δουλεύουν άλλα άτομα κερδίζουν…ατέλειωτος ο κατάλογος». «Κι ενώ περίμενα να με αντιμετωπίσει (αυτό το προηγμένο είδος) σαν μια οικογένεια, ακόμα και τώρα που λέει ότι είναι  σε πόλεμο μαζί μου, και είναι η πιο κρίσιμη περίοδος στην σύγχρονη ιστορία του, συνεχίζει τον χαβά του!». «Ακόμα κι εγώ» καταλήγει ο ιός «χωρίς νου και γνώση είμαι πιο δημοκρατικός!»

Μένουμε σπίτι, μένουμε άνθρωποι, μένουμε πολίτες/σες

ΥΓ. «Κε αφτό θα περάσι» (Μποστ)

Να σκεφτόμαστε, να ονειρευόμαστε και στο σπίτι

του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ

pic Kamila Kansy 

Η πανδημία του κορωνοϊού συνιστά μία κρίσιμη, μια εξαιρετική κατάσταση. Όπως όλες οι κρίσιμες καταστάσεις συγχρονίζει τις έγνοιες και την καθημερινότητα όλων μας. Και των πολιτών και της εξουσίας. Καθημερινά μιλάμε για το ίδιο πράγμα, με το αυτί στις ειδήσεις. 70% των Ελλήνων βλέπει καθημερινά τον καθηγητή Σ Τσιόδρα και τους κυβερνητικούς παράγοντες. Η παρουσία του πρώτου νομιμοποιεί και τους δεύτερους.  Η πανδημία έχει δύο ιδιαιτερότητες. Καταρχήν το εύρος, είναι πλανητική. Αυτό επιτρέπει να μην βλέπουμε εχθρό εντός συνόρων. Ο εχθρός φαντάζει αόρατος, ύπουλος, που δεν κάνει διακρίσεις στα θύματα. Αυτό νομιμοποιεί τον λόγο ηγετών κρατών, όπως ο Μακρόν και ο Μητσοτάκης, που δηλώνουν συχνά πυκνά ότι είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα.

Κατά δεύτερον τις συνέπειες. Στις κρίσιμες καταστάσεις (εξεγέρσεις, πολιτικές οικονομικές κρίσεις, πολεμικές συρράξεις…) οι πολίτες βγαίνουν έξω, στο δημόσιο χώρο.  Αντίθετα εδώ μείνουμε σπίτι. Να μην μας βρει ο ιός. Να μην μας χρησιμοποιήσει για να βλάψουμε άλλους. Η δεύτερη συνέπεια αφορά τη διαβίωση. Σε πολλές κρίσεις, κυρίως πολιτικές,  στρεφόμαστε στο μέλλον. Όλα φαίνονται δυνατά. Στην πανδημία στρεφόμαστε στο παρόν. Την κάθε στιγμή. Υπομονή. Να περάσει το κακό και βλέπουμε.

Η υποχρεωτική παραμονή στο σπίτι, με εξαίρεση κυρίως τους επαγγελματίες της υγείας, είναι πρωτόγνωρη. Στον 20^ο αιώνα, βασικό αίτημα των εργαζομένων ήταν η έξοδος από το σπίτι. Το οκτάωρο και ο ελεύθερος χρόνος. Οι γυναίκες διεκδικούσαν δουλειά και ελεύθερο χρόνο. Έτσι, στις εύπορες δυτικές χώρες κυριάρχησε το έξω,  δίνοντας μικρότερη σημασία στο σπίτι. Στην Ελλάδα βασικός χώρος, κυρίως για τις γυναίκες, έμεινε το σπίτι. Η φροντίδα ήταν γι αυτό, όχι για το δημόσιο χώρο. Για τους άνδρες μιας ηλικίας έμεινε το καφενείο. Για τους νέους το έξω.

Το μένω σπίτι δεν σημαίνει το ίδιο πράγμα για όλους, δεν βιώνεται με τον ίδιο τρόπο. Δεν είμαστε ακριβώς όλοι στην ίδια βάρκα. Η τηλεόραση και οι νέες τεχνολογίες άλλαξαν την αντίληψη του μέσα και του έξω ιδιαίτερα για τους γνώστες της τεχνολογίας. Κάποιοι, όλο και περισσότεροι, δουλεύουν από το σπίτι, με τηλεργασία. Σπίτι και χώρος εργασίας ταυτίζονται, όπως πριν από τη βιομηχανική επανάσταση. Ακόμη, πολλοί Έλληνες, ιδιαίτερα οι πλέον χτυπημένοι από την κρίση, πέρασαν πρόσφατα καιρό κλεισμένοι σπίτι γιατί δεν μπορούσαν οικονομικά ή ψυχολογικά να ανταπεξέλθουν. Τέλος, σπίτι με σπίτι διαφέρει. Άλλοι έχουν οικογένεια, άλλοι είναι μονάχοι, άλλοι έχουν σπίτι με ανέσεις, άλλοι όχι. Παντού οι λαϊκές γειτονιές είναι πολύ πιο έντονα χτυπημένες από τις εύπορες.  

Μένω σήμερα σπίτι διαφέρει από αυτό που σήμαινε μερικά χρόνια πριν. Ενέχει, ωστόσο, συνέπειες. Οι ψυχολόγοι εστιάζουν στη μοναξιά και την κατάθλιψη, οι κοινωνιολόγοι στη διάρρηξη των δεσμών και στην ενδοοικογενειακή βία, οι οικονομολόγοι στις οικονομικές συνέπειες, οι της φυσικής αγωγής στη φυσική κατάσταση, οι διατροφολόγοι στη διατροφή και πάει λέγοντας. Αυτά συναρτώνται με το πώς βιώνουμε την κατάσταση, πώς ζούμε μέσα. Ενδεικτικά, πολλοί βλέπουν το σπίτι ως καταφύγιο προφύλαξης από τον ιό. Άλλοι ως μέσο προφύλαξης από το διάχυτο φόβο. Άλλοι συνεχίζουν, μέσω υπολογιστών, δραστηριότητές τους.

Στους μεγάλους κινδύνους τείνουμε να παραιτηθούμε από σχέδια και όνειρα. Ζώντας τη στιγμή ξεχνάμε το αύριο, το μέλλον. Σκεφτόμαστε ότι προέχει η επιβίωση. Όλη μας η προσοχή είναι στραμμένη στην τεχνολογία της επιβίωσης. Μιας επιβίωσης που δεν έχει κάτι ηρωικό ή συλλογικό: να αντισταθώ στον εχθρό για την πατρίδα ή να βοηθήσω στο κοινό καλό. Αντίθετο, έχει όλα τα στοιχεία απόσυρσης και παραίτησης από το δημόσιο χώρο.

 Αυτός ακριβώς είναι και ο μεγάλος κίνδυνος ιδιαίτερα μάλιστα που όλα τα μέτρα που λαμβάνονται μέρα με τη μέρα δεν παρουσιάζονται σαν προσωρινά. Να μη σκεφτούμε το αύριο, να μην κάνουμε όνειρα. Να εθιστούμε στην τεχνογνωσία της καθημερινής επιβίωσης και να αρκεστούμε σε αυτήν. Έτσι το παρόν γίνεται δυσβάστακτο, ανυπόφορο. Μας ωθεί να παραδοθούμε στη βασανιστική τυραννία και σιωπή της στιγμής. Ακόμη χειρότερα να ξεχάσουμε σκέψεις και όνειρα, να αρκεστούμε στα ελάχιστα. Αυτό εννοούσε ο Μ. Φουκώ όταν έκανε λόγο για βιοπολιτική και τεχνολογία της εξουσίας που λειτουργεί σαν το δηλητήριο του Μιθριδάτη.  Μας εθίζει στο νέο καθεστώς αλήθειας. Έτσι, ακυρώνεται η μεγάλη ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου, να σκέφτεται το αύριο, να το ετοιμάζει. Χωρίς φόβο, με το χαμόγελο, γιατί όπως σημείωνε ο ποιητής, το μέλλον έχει πολύ ξηρασία.

ΤΟ ‘ΝΑ ΧΕΡΙ ΝΙΒΕΙ Τ’ ΑΛΛΟ …
[συνέχεια]

Όσο διαρκεί ο αντισυνταγματικός εγκλεισμός μας στο σπίτι (οι άστεγοι και οι σκηνίτες  εξαιρούνται φαντάζομαι), θα κάνουμε συντροφιά με ένα βραδινό σημείωμα στην αορτή.

του ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΡΚΑΔΗ 

pic: Robert Mapplethorpe

Ημέρα δωδεκάτη (03ΑΠΡ20)

Το χθεσινό σημείωμα, δάνειο από άρθρο της  δημοσιογράφου Sonia Shah, αφορούσε στις αδηφάγες και αποικιοκρατικές πολιτικές εταιριών/κρατών/αγορών, σε πλανητικό πλέον επίπεδο, εναντίων της «άγριας φύσης» και την συσχέτισή τους με παρελθούσες, παρούσες και μέλλουσες πανδημίες.

Το σημερινό, είναι επίσης δάνειο-σταχυολόγηση, από ένα εξαιρετικό άρθρο του Άρη Στυλιανού (Καθ. Φιλοσοφίας ΑΠΘ) δημοσιευμένο πριν 4 μέρες στο Documento, και αφορά στα ζητήματα δημοκρατίας που θέτουν οι πολιτικές των «περιοριστικών» μέτρων. Στην ουσία,  ο ΑΣ κωδικοποιεί ένα διάλογο τριών σύγχρονων φιλοσόφων, των Τζόρτζιο Αγκάµπεν, Ροµπέρτο Εσπόζιτο και Ζαν-Λικ Νανσί, με αναφορές στον Αριστοτέλη, τον Πασκάλ, τον Σπινόζα, τον Φουκό και τον Μπαλιμπάρ.

Υποστηρίζει ο ΑΣ… “Υπό κανονικές συνθήκες αυτή η πρακτική της αποµόνωσης και του εγκλεισµού είναι αφύσικη, αφόρητη και απάνθρωπη. Όμως σήμερα μοιάζει η μόνη ρεαλιστική προοπτική µας. Για πόσο χρόνο; Αγνωστο. Κι έτσι αρχίζουν τα δύσκολα. ∆ιότι εµείς οι άνθρωποι δεν είµαστε φτιαγµένοι από µονωτικά υλικά, δεν είµαστε  αποµονωµένες ατοµικότητες, παρά τα όσα πρεσβεύει ένας αγοραίος ακραίος φιλελευθερισµός. Ασφαλώς υπάρχουµε ως άτοµα καταρχήν, ωστόσο τα άτοµα δεν συγκροτούνται ως τέτοια παρά µόνο µέσα από τις µεταξύ τους διατοµικές σχέσεις ή –ακόµη καλύτερα– µέσα από τη διατοµική τους συνάφεια και συσχέτιση, δηλαδή εντός ενός καθεστώτος διατοµικότητας. Τα ανθρώπινα άτοµα συγκροτούνται διατοµικά, δηλαδή µε συλλογικό και µε κοινωνικό τρόπο”.

…“Με αφορµή την εξάπλωση του ιού στην Ιταλία, πρώτος πήρε θέση ο Ιταλός φιλόσοφος Τζόρτζιο Αγκάµπεν στα τέλη Φεβρουαρίου προβάλλοντας µια αρκετά προκλητική θέση: η επιδηµία είναι κατά βάση επινοηµένη και χρησιµοποιείται ως πρόσχηµα για την επιβολή µιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης ή µιας «κατάστασης εξαίρεσης», σύµφωνα µε την ορολογία και τις αναλύσεις του ίδιου του Αγκάµπεν σε πολλά βιβλία του. Συνεχιστής της σκέψης του Φουκό περί «βιοπολιτικής», ο Αγκάµπεν επιµένει να χαρακτηρίζει υπερβολικά τα µέτρα που λήφθηκαν και οδηγούν στην επικράτηση του φόβου και του πανικού, ανοίγοντας τον δρόµο για την επιβολή µιας µόνιµης κατάστασης εξαίρεσης και για την κατάργηση της ελευθερίας προς όφελος µιας υποτιθέµενης ασφάλειας”.

….”Στον Αγκάµπεν απάντησε ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Λικ Νανσί τονίζοντας ότι ο πρώτος παραβλέπει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του νέου κορωνοϊού, κυρίως τη σηµαντική θνησιµότητα που προκαλεί λόγω της έλλειψης εµβολίου, και υποστηρίζοντας ότι η κατάσταση εξαίρεσης ίσως να καθίσταται πράγµατι κανόνας στον σηµερινό κόσµο της υπερτεχνολογίας και του υπερπληθυσµού µε την αύξηση των ηλικιωµένων και των ευπαθών οµάδων στις πλούσιες χώρες. Ο Νανσί κάνει λόγο για ένα είδος viral εξαίρεσης (βιολογικής, πολιτισµικής, τεχνολογικής) που µετατρέπεται σε πανδηµία, ενώ οι κυβερνήσεις είναι απλώς θλιβεροί παρατηρητές των εξελίξεων.

Τέλος, στη συζήτηση παρενέβη ο Ιταλός φιλόσοφος Ροµπέρτο Εσπόζιτο, ο οποίος υπερασπίστηκε µεν την έννοια της βιοπολιτικής, σε αντίθεση µε τον Νανσί, αλλά έθεσε κάποια όρια αναλογικότητας. Ας δούµε την επιχειρηµατολογία του Εσπόζιτο (σε µετάφραση του Αντώνη Γαλανόπουλου): «Σήµερα κανένας δεν µπορεί να αρνηθεί την πλήρη ανάπτυξη της βιοπολιτικής. Από τις βιοτεχνολογικές παρεµβάσεις σε περιοχές που θεωρούνταν αποκλειστικά φυσικές, όπως η γέννηση και ο θάνατος, έως τη βιολογική τροµοκρατία, τη διαχείριση της µετανάστευσης και λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές επιδηµίες, όλες οι τρέχουσες πολιτικές συγκρούσεις έχουν στο επίκεντρό τους τη σχέση µεταξύ πολιτικής και βιολογικής ζωής. Ακριβώς αυτή η αναφορά στον Φουκό πρέπει να µας οδηγήσει στο να µην παραβλέψουµε τον ιστορικά διαφοροποιηµένο χαρακτήρα των βιοπολιτικών φαινοµένων»”.

…”Εδώ ακριβώς εντοπίζεται, κατά τη γνώµη µου (σ.ΓΖ, του ΑΣ), η ουσία αυτού του διαλόγου: στο ζήτηµα της δηµοκρατίας. Υπάρχει δηµοκρατική απάντηση στα βιοπολιτικά ζητήµατα που θέτουν η πανδηµία του ιού και η διαχείρισή της;  Ή η µόνη απάντηση θα ήταν µια τεχνοκρατική διαχείριση –νεοφιλελεύθερη και αυταρχική µαζί– του αιτήµατος για προστασία της υγείας και της ασφάλειας των πολιτών”;

Μένουμε σπίτι, μένουμε άνθρωποι, μένουμε πολίτες/σες

ΤΟ ‘ΝΑ ΧΕΡΙ ΝΙΒΕΙ Τ’ ΑΛΛΟ …
[συνέχεια ΙV ]

Όσο διαρκεί ο αντισυνταγματικός εγκλεισμός μας στο σπίτι (οι άστεγοι και οι σκηνίτες  εξαιρούνται φαντάζομαι), θα κάνουμε συντροφιά με ένα βραδινό σημείωμα στην αορτή.

του ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΡΚΑΔΗ 

Pic: Unknown Creator

Ημέρα ενδεκάτη (02ΑΠΡ20)

Το σημερινό σημείωμα είναι δάνειο. Μια σταχυολόγηση από ένα εξαιρετικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “The Nation”, της δημοσιογράφου Sonia Shah, συγγραφέα του βιβλίου «Pandemic: Tracking Contagions. From Cholera to Ebola and Beyond», Sarah Crichton Books, ΝY, 2015.

“…Όσο κι αν η διαλεύκανση αυτού του μυστηρίου (σ.ΓΖ, της πανδημίας COVID-19)  αποτελεί ζήτημα πρωταρχικής σημασίας, παρόμοιες υποθέσεις μας εμποδίζουν να δούμε ότι η ολοένα πιο ευάλωτη θέση μας απέναντι στις πανδημίες έχει μια πολύ βαθύτερη αιτία: την εντεινόμενη καταστροφή των ενδιαιτημάτων της άγριας ζωής…

Από το 1940 εκατοντάδες παθογόνα μικρόβια έχουν κάνει την εμφάνιση ή την επανεμφάνισή τους σε περιοχές όπου, μερικές φορές, δεν είχαν ποτέ παρατηρηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του Ιού της Ανθρώπινης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας (HIV), του Έμπολα στη Δυτική Αφρική ή του Ζίκα στην αφρικανική ήπειρο. Η πλειονότητά τους (60%) είναι ζωικής προέλευσης. Ορισμένοι ιοί προέρχονται από οικόσιτα ή εκτρεφόμενα ζώα, αλλά οι περισσότεροι (πάνω από τα δύο τρίτα) μεταδόθηκαν από άγρια ζώα.

Ωστόσο τα ζώα δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη. Παρ’ όλα τα άρθρα που, με τη βοήθεια πλήθους φωτογραφιών, υποδεικνύουν ως αφετηρία των καταστροφικών επιδημιών την άγρια πανίδα, (1) είναι λάθος να πιστεύουμε ότι τα ζώα είναι σε μεγάλο βαθμό προσβεβλημένα από θανατηφόρους παθογόνους οργανισμούς έτοιμους να μας μολύνουν. Στην πραγματικότητα η πλειονότητα των μικροβίων ζει μέσα στον οργανισμό των ζώων χωρίς να τους προξενούν το παραμικρό κακό. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού: με την ξέφρενη αποδάσωση, αστικοποίηση και εκβιομηχάνιση προσφέραμε στα μικρόβια τον τρόπο να φτάσουν μέχρι το ανθρώπινο σώμα και να προσαρμοστούν σε αυτό…

Η καταστροφή των οικοτόπων απειλεί με εξαφάνιση μεγάλο αριθμό ειδών, (2) στα οποία περιλαμβάνονται και ορισμένα φαρμακευτικά φυτά και ζώα στα οποία ανέκαθεν στηριζόταν η φαρμακοποιία μας. Όσο για τα είδη που επιβιώνουν, η μόνη τους επιλογή είναι να αρκεστούν στα περιορισμένα απομεινάρια των οικοτόπων που τους αφήνουν οι ανθρώπινες δραστηριότητες. Το αποτέλεσμα είναι ότι αυξάνεται η πιθανότητα στενών και επαναλαμβανόμενων επαφών με τον άνθρωπο, οι οποίες επιτρέπουν στα μικρόβια να εισχωρήσουν στο σώμα μας και, από ακίνδυνοι οργανισμοί, να μετατραπούν σε φονικούς παθογόνους οργανισμούς…

Ο Έμπολα αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση. Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε το 2017 αποκάλυψε ότι οι εμφανίσεις αυτού του ιού, του οποίου η προέλευση εντοπίστηκε σε διάφορα είδη νυχτερίδας, είναι συχνότερες στις ζώνες της Κεντρικής και της Δυτικής Αφρικής που έχουν πρόσφατα υποστεί αποψίλωση των δασών τους. Όταν καταστρέφουμε τα δάση τους, υποχρεώνουμε τις νυχτερίδες να φωλιάσουν στα δέντρα των κήπων και των αγροκτημάτων μας.

Από εκεί και πέρα, είναι εύκολο να φανταστούμε τη συνέχεια: ένας άνθρωπος απορροφά το σάλιο μιας νυχτερίδας τρώγοντας ένα φρούτο που έχει καλυφθεί με αυτό. Ή, στην προσπάθειά του να κυνηγήσει και να σκοτώσει την ενοχλητική επισκέπτρια, εκτίθεται σε μικρόβια που έχουν βρει καταφύγιο μέσα στους ιστούς της νυχτερίδας. Με αυτόν τον τρόπο ένα πλήθος ιών, των οποίων οι νυχτερίδες είναι ξενιστές, αλλά παραμένουν αβλαβείς για τις ίδιες, κατορθώνουν να διεισδύσουν στους ανθρώπινους πληθυσμούς.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Έμπολα, αλλά και του Νίπα (κυρίως στη Μαλαισία ή στο Μπαγκλαντές) ή του Μάρμπουργκ (αποκλειστικά στην Ανατολική Αφρική). Το φαινόμενο αποκαλείται «διάβαση του φραγμού των ειδών». Αν συμβεί συχνά, μπορεί να επιτρέψει στα μικρόβια ζωικής προέλευσης να προσαρμοστούν στους οργανισμούς μας και να εξελιχθούν, μέχρι του σημείου της μετατροπής τους σε παθογόνα.

Οι κίνδυνοι ανάδυσης ασθενειών δεν εντείνονται μόνο από την απώλεια των οικοτόπων, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο τους αντικαθιστούμε. Για να ικανοποιήσει την ακόρεστη σαρκοφάγο όρεξή του, ο άνθρωπος αποψίλωσε μια έκταση ίση με την αφρικανική ήπειρο (8) προκειμένου να εκθρέψει ζώα που προορίζονται για σφαγή. Ορισμένα από αυτά τα ζώα καταλήγουν στα κυκλώματα του παράνομου εμπορίου ή πωλούνται σε παζάρια ζώων (wet markets).

Εκεί, είδη που σίγουρα δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ μέσα στη φύση βρίσκονται σε διπλανά κλουβιά και τα μικρόβια μπορούν άνετα να περάσουν από το ένα ζώο στο άλλο. Σε αυτόν τον τύπο ανάπτυξης, ο οποίος ήδη δημιούργησε την περίοδο 2002-2003 τον κορωνοϊό που ήταν υπεύθυνος για το Σοβαρό Οξύ Αναπνευστικό Σύνδρομο (SARS), ενδέχεται να βρίσκεται η ρίζα του άγνωστου κορωνοϊού που μας πολιορκεί σήμερα…”

Ολόκληρο το άρθρο, μεταφρασμένο στην διεύθυνση της καλής ιστοσελίδας TVXS:  https:// tvxs.gr/ news/periballon/apo-poy-erxontai-oi-koronoioi

Μένουμε σπίτι, μένουμε άνθρωποι, μένουμε πολίτες/σες